Monthly Archives: March 2009

ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี ความจริงก็มีแต่เรื่องมันยาวจัง เก็บไว้ก่อนดีกว่า ไม่อย่าให้บ้านมันเงียบๆ เลยเอาเรื่องทำนายสนุกมาให้เพื่อนๆเล่น ลองดูนะคะว่าแม่นมั้ย วันนี้แย่งแม่หมอศา…ทำงานซะหน่อย  

  มาแล้วคร้าบงานที่เหล่าบรรดาหนอนและดักแด้หนังสือทั้งหลายต่างรอคอย ปีนี้จัดที่เดิม ศูนย์สิริกิต์ 26 มี.ค. – 6 เม.ย. 52 กิจกรรมที่เวทีก็เยอะมากมาย ดูกันเอง http://www.bangkokibf.com/main_thai.html   หนังสือเป้าหมายปีนี้ 1. บุหงาตานี….ต่อจากปีที่แล้ว บุหงาปารี…เรื่องนี้สนุก แต่ไม่ได้ไปดูหนังกลัวเสียอรรถรส หนังสือสองเล่มพอเอามาต่อกันจะได้ปกแบบในภาพ (เว็บลุงวินทร์แกทำปกไม่เท่ากัน ดูเป็นไอเดียพอ)     2. เดอะท๊อปซีเคร็ต II เล่มนี้หมอสมเขียนถึง การเชื่อมโยงระหว่าง ธรรมะ วิทยาศาสตร์ สติ และการเหนี่ยวนำการเกิดสติในระดับสมอง อืม…น่าสนใจทีเดียว   เอาหละตั้งใจไว้สองเล่มก่อน แต่พอไปถึงคงได้มาอีกหละ….แต่จะพยายามซื้อเท่าที่อยากอ่านเพราะที่ยังไม่ได้อ่านยังกองไว้เต็มเลยอะ       สรุป…… … Continue reading →

หลังการที่น้องๆเริ่มคุ้นเคยกับสถานที่ การทำงาน และเริ่มมีทักษะที่พอจะปล่อยเดี่ยวได้แล้ว ข้าพเจ้าก็ให้แยกกันทำงาน เพื่อเป็นการประหยัดเวลา เรามีเวลาทำงานกันประมาณ 1 เดือน ซึ่งจะต้องทำการสำรวจสัตว์ป่าในพื้นที่ที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสิ้น   ในช่วงครึ่งเดือนแรกเราทำงานกันเป็นทีม เพราะต้องถ่ายทอดเทคกะนิค และการดูรอยตีนของสัตว์ป่าประเภทต่างๆให้น้องๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ยากมากเพราะป่าที่นี่มีสัตว์น้อยมากจนแทบจะไม่ต้องใช้คู่มือกันเลยทีเดียว ต่างจากป่าภาคใต้พอสมควร เนื่องจากพื้นที่ป่าที่นี่ถูกรบกวนโดยชาวบ้านที่อาศัยอยู่รอบๆ และมีอัตราการล่าสัตว์ป่าสูงมาก โดยเฉพาะจากเผ่ามูเซอที่ขึ้นชื่อเรื่องการล่าสัตว์ (มูเซอ แปลว่าผู้ล่า) ดังนั้นจึงไม่แปลกใจนักที่น้องๆจะรู้สึกเครียดกับข้อมูล เพราะเราไม่พบร่องรอยของสัตว์ใดๆมากนัก นอกจากสัตว์ขนาดเล็ก เช่นหนู อีเห็น ชะมด เป็นต้น ในฐานะพี่เลี้ยงจึงได้แต่คอยให้กำลังใจว่า "ไม่มีข้อมูล นั้นหละข้อมูล" ก็ไม่รู้ว่าน้องๆจะเข้าใจกันหรือป๋าวนะ555   ครึ่งเดือนหลังเริ่มย่างเข้าสู่หน้าฝน โชคดีที่เราทำงานกันในตอนเช้า และฝนมักจะตกในช่วงเย็น ความรู้หนึ่งที่ได้จากพี่อรุณก็คือ ถ้าเช้าไหนฝนตก คนกะเหรี่ยงจะพกกระติกน้ำไปนา (หรือเข้าป่า) แต่ถ้าเช้าไหนแดดเปรี้ยง … Continue reading →

เหตุเกิดตอนเที่ยงวันบนโต๊ะติ๋มซำ ณ วังแวร์ซาย…   หลังจากอิ่มหนำสำราญเป็นที่เรียบร้อย ก็นั่งคุยกับญาติผู้น้อง คุยกันไปคุยกันมา…มองหน้ากันสักพัก…แล้วก็ "ไปดูสลัมด๊อกกันเถอะ ไปเลยนี่หละ" เฮ้ย…แผนเหนือความคาดหมายอีกแล้ว ตั้งใจจะอยู่บ้านแบบเต็มๆวัน แต่ก็ใจง่ายชะมัด "เอาดิ ไปเลย" และแล้วเราก็เริ่มแบ่งแยกเส้นทางให้ พวกผู้ใหญ่ไปไหว้เจ้าต่อ พวกเราไปดูหนัง…อิอิ แต่มีภารกิจบางประการที่ต้องสะสางให้เสร็จสิ้นเสียก่อน….ไปซื้อไข่ไก่ กะ เนื้อหมู ที่ตลาดคร้าบพี่น้อง สองศรีพี่น้องก็เก่งกันมากมาย ไปถึงร้านขายเนื้อหมู "พี่คะ จำนู๋ได้ป๋าวคะ เอาเหมือนเดิมที่แม่มาซื้อนะคะ" แล้วไปที่ร้ายขายไข่ "เลือกไง" ข้าพเจ้าถามน้องสาว เพราะมิเคยมาซื้อ "เอาใบที่ยาวๆ กลมๆ สะอาดๆ" เย้ย…เงื่อนไขขนาดนี้ สองคนยืนเลือก คนละสามสิบใบ "แย่งถุงนะคะ นู๋จะเลือกแล้ว แม่ใครแม่มัน ไม่ปนกัน" … Continue reading →

หลังจากถึงที่พักกันเป็นที่เรียบร้อย….ณ หน่วยพิทักษ์ป่าน้ำแพม หลายคนที่ไม่คุ้นเคยอาจจะสนใจว่าหน่วยพิทักษ์ป่าคืออะไร โดยปกติแล้วพื้นที่การดูแลของเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าแต่ละแห่งจะกว้างใหญ่ไพศาลพอสมควร จึงต้องมีหน่วยพิทักษ์ป่าซึ่งก็เปรียบได้กับสถานีย่อยที่กระจายมาจุดสำคัญ ไว้ให้เจ้าหน้าที่ป่าไม้ไปประจำการป้องกันไม่ให้มีการกระทำที่ผิดกฏหมาย อาทิ ล่าสัตว์ ตัดไม้ เก็บของป่าเป็นต้น   หน่วยพิทักษ์ป่าน้ำแพม ตั้งอยู่ห่างจาก บ.เมืองแพมสองกิโลขึ้นเขา สภาพของหน่วยฯก็เป็นไปตามงบประมาณอะนะ ก่อสร้างด้วยวัสดุพื้นถิ่น มุงหลังคาด้วยใบตองตึง (คล้ายใบสัก) มาเรียงเป็นตับๆ สรุปมันก็คือกระท่อมขนาดย่อม มีหนึ่งห้องที่มีฝาสี่ด้าน กับห้องครัว แล้วก็โต๊ะยาวหนึ่งตัวไว้ทำงาน….กับกระท่อมเล็กๆที่พักของเจ้าหน้าที่อีกสี่ห้าหลัง พร้อมกับเสาธงแสดงความเป็นสถานที่ราชการเล็กน้อย   เช้ารุ่งขึ้น..พวกเราก็ได้ทำความรู้จักกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ทั้งหมดเป็นชาวเขา มีทั้งกะเหรี่ยง และมูเซอ มารู้จักตัวละครสองตัวแรก พี่อรุณ…เป็นคนซื่อๆ ไม่ค่อยพูดมากแต่เป็นคนขยัน สุภาพ คาราบาว…คุยเก่ง ฟุ้ง ไม่ค่อยลงมือทำ เมาเป็นอาจิน ทั้งสองเป็นกะเหรี่ยงบ้านเมืองแพม และมาอยู่เวรที่หน่วยนี้พอดีช่วงที่เราไปเก็บข้อมูล จึงต้องทำงานกับสองคนนี้บ่อย … Continue reading →

ย้อนหลังกลับ 6-7 ปี (โห…ผ่านมานานจัง) อาจารย์ได้มอบหมายหน้าที่สำคัญให้ คือ การไปเป็นพี่เลี้ยงรุ่นน้องทั้ง 4 คนที่สนใจการทำงานวิจัยด้านสัตว์ป่า พื้นที่ที่ได้รับมอบหมายมาในคราวนั้น เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าปางมะผ้าแม่ฮ่องสอน วันวางแผน อาจารย์เริ่มกางแผนที่ให้ดูสภาพพื้นที่ และพื้นที่เป้าหมายที่ต้องการศึกษา เห็นแล้วลมจะจับเลยที่เดียว น้องๆดูสนุกสนาน แต่คนที่พอคุ้นเคยกับแผนที่พอเห็นบุ๊ปเขาอ่อน 5555 ลายก้นหอยถี่มาก มันหมายถึงพื้นที่มีความชันสูง เขาทั้งน้านเน่…ฮ่วย     ถึงวันเดินทาง พี่เลี้ยง 1 คน น้อง 4 คน (ญ. 3 ช. 1) พร้อมกันที่สถานีรถไฟใช้เวลาหนึ่งคืนกับขบวนรถนครพิงค์สู่นครเชียงใหม่ ก่อนไปต่อรถประจำทางขึ้นไปที่ปายที่อาเขตต์ ไม่ต้องถามกันเพราะเป็นการเดินทางไปแม่ฮ่องสอนครั้งแรกของทุกคน การเดินทางก็ทุลักทุเลพอควรที่เดียว…แย่งทั้งชาวเขา และชาวต่างชาติขึ้นรถเพื่อไปยังเป้าหมายเดียวกัน…..ปาย…เมืองในฝันของหลายคน   แวะพักที่ปายหนึ่งคืน….ก่อนที่รถจากเขตรักษาพันธุ์ฯจะไปส่งพวกเราที่ปางมะผ้า … Continue reading →

คุณเคยใช้เวลาในชีวิตจ่ายค่าความลังเลของตัวเองมั้ย บ่อยครั้งที่ความลังเลมักทำให้คนเราเสียเวลาไปเรื่อยๆ ….เวลาเป็นของมีค่า แต่ฉันมักใช้จ่ายมันอย่างฟุ่มเฟือย เวลาไม่น้อยที่หมดไปเพราะความลังเลไม่กล้าตัดสินใจ ทั้งที่ให้ที่สุดแล้ว เมื่อต้องตัดสินใจก็ไม่ได้ทำให้มีผล แตกต่างจากที่คิดไว้แต่แรก…แต่ฉันก็ยังเลือกใช้เวลาจ่ายค่าความลังเล ….อาการสองจิตสองใจ อยากไม่อยาก กล้าไม่กล้า มักเข้ามาเป็นปราการด่านสำคัญในชีวิตสม่ำเสมอ หลายเรื่องที่อยากแต่ไม่กล้า หลายเรื่องที่อยากแต่กลัว เสียงสะท้อนของหยดน้ำตาที่มันตกกระทบก้อนเนื้อดังก้องอยู่ในหู ซ้ำแล้วซ้ำเล่า   ………………ฉันกำลังถามตัวเอง…..หรือว่าฉันใช้จ่ายชีวิตไม่เป็น…….

วันนี้ขอกระแดะ….เป็นภาษาปะกิตหน่อยนะ…อ่านแล้วขำดีLittle Harry was sitting on a park bench, munching on one candy bar after another. After the sixth bar, a man on the bench across from him said, ‘Son, you know eating all that candy isn’t good for you. It … Continue reading →

(ภาคต่อของการไปแอบดูช้าง) เอาเป็นว่าภาระกิจแอบดูช้างหมดไป (เสียรมณ์) เพื่อไม่ให้ทริปหมดหวังจนเกินไปภาระกิจใหม่จึงถูกนำเข้ามา ระหว่างมื้อเย็นพวกพี่ๆป่าไม้เค้าบอกว่าช่วงก่อนเพิ่งไปเจอเสือแม่ลูกอ่อน (โอว……จอร์จ ช้างไปพอ คราวนี้เสือเลย) เดาว่ามันน่าจะเกิดมาไม่กี่วัน พวกพี่ๆเค้าก็เลยสะกดรอยแล้วก้ไปเจอถ้ำเสือ….งานเข้าทันที…พรุ่งนี้ไปดูกัน…   เช้ารุ่งขึ้น…ภาระกิจตามหาถ้ำเสือเริ่มต้นขึ้น ทุกคนแต่งกายพร้อมเดินป่า ยกเว้นข้าพเจ้า อยากให้ดูกันชัดๆเจรงๆๆๆๆว่าทำลงไปด้าย  คุณนายทรงเกือกแก้วเดินป่า..ไม่ใช่ว่าเจ๋งเลยนะ แต่จะบอกให้ว่ามันเป็นความผิดพลาดที่น่าขายหน้าจริง เพราะทันทีที่รู้ว่าต้องไปดูถ้ำเสือ (ความจริงไม่เคยเดินป่าที่นี่เลย) ใจก็ให้ย้อนไปถึงวันที่ไปเที่ยวกระบี่ ถ้าใครเคยไปกระบี่จะรู้ว่ามีวัดที่ชื่อว่าวัดถ้ำเสือ ซึ่งมีพระอยู่บนยอดเขา พวกเราเดินขึ้นไปบนยอดเขาซึ่งมีบันไดถึง 1237 ขั้น คิดดูนะพี่น้องว่าวันนั้นข้าพเจ้าจะเดินขึ้นด้วยความสะบักสะบอมขนาดไหน มันฝังใจๆ ดังนั้นพอได้ยินว่าไปดูถ้ำเสือ ก็ไม่ได้คิดอะไรเลย…นอกจาก แต่งตัวให้สบายที่สุด ใส่อีแตะนี้หละ จินตนาการถึงพื้นที่วัดเสร็จเรียบร้อย ชิลล์ๆๆ…   เมื่อทุกคนพร้อมก็กระโดดขึ้นขึ้นกระบะกัน โห….เจ๊ใส่รองเท้าแก้วเดินป่าเลยหรือ…"อืม" ตอบแบบไม่สนใจอะไร ช่วงเช้าเป็นช่วงที่แสงจะสวยเหมาะกันการถ่ายรูป รถก็วิ่งลัดเลาะไปตามไร่ชาวบ้าน หยุดตามจุดต่างๆให้ถ่ายรูปพื้นที่กัน … Continue reading →

สำหรับเด็กชีวะแล้ว อันว่าแลปกริ๊งเป็นการทดสอบประเภทหนึ่งที่สั่นประสาทเราได้พอสมควร การสอบแลปกริ๊งมีวิธีอยู่ว่า ทุกคนจะมีกระดาษคำตอบคนละใบ ส่วนคำถามจะถูกตั้งอยู่บนโต๊ะในห้องแลป โต๊ะหนึ่งตัวจะมีคำถามหลายข้อคนละมุมโต๊ะ และมีลูกศรชี้ทิศทางไปข้อต่อไป ห้ามย้อนศรเด็ดขาด คำถามส่วนใหญ่ก็มาจากการทำแลปทั้งเทอม ซึ่งบางข้อก็จะมีคำถามและกล้องจุลทรรศ์ตั้งไว้ เพื่อให้เราส่องดูสิ่งที่อยู่ในกล้องแล้วตอบคำถาม ดูเหมือนจะไม่มีอะไรยาก   สิ่งที่เร้าใจมันจะอยู่ตรงที่เราจะมีเวลาอยู่กับคำถามแต่ละข้อเพียงแค่ 1 นาทีเท่านั้น และเมื่อหมดเวลาก็จะมีเสียงกริ่ง (ดังมากในความรู้สึก) เราก็จำต้องสลัดคำถามข้อนั้นไปแม้ว่าเราจะตอบได้หรือไม่ได้ เราก็จะไม่มีโอกาสกลับมาที่คำถามนั้นอีกแล้ว….โหดมะ เวลาเจอข้อที่ต้องส่องกล้องแล้วเจอคำถามประเภทเซลล์ที่เข็มชี้มีชื่อว่าอะไร มีหน้าที่อะไร….โอว…มันมักเป็นคำถามที่บดขยี้ใจมาก เวลาหนึ่งนาทีต้องบริหารให้ดีที่สุด ส่องบุ๊ป ตอบ แต่ความซวยจะมาเยือนถ้าสายตาเราไม่เท่ากับไอ้คนข้างหน้าเพราะว่ามันต้องปรับกล้องใหม่เสียเวลาอีก แต่มีที่ซวยขั้นเทพคือไอ้คนข้างหน้าหมุนปุ่มผิด ทำให้เข็มเคลื่อนที่ ที่นี่หละเก่งให้ตายก็ตอบไม่ถูก   ก็ไม่เข้าใจไอ้วัตถุประสงค์ของการสอบประเภทนี้เหมือนกัน เพราะในชีวิตจริงมันจำเป็นมากหรือที่นักวิทยาศาสตร์ต้องสามารถ ตอบคำถามให้ได้ภายในหนึ่งนาที….ชีวิตเรามีเวลามากกว่านั้นน่าเชื่อเถอะ เรายังหมดเวลาไปกับสิ่งไร้สาระตั้งเยอะ จะมาเคร่งเครียด อะไรกับเวลากับมันสมองขนาดนี้ ไม่มีใครมาด่านักชีวะหรอกเชื่อเถอะถ้าไม่สามารถตอบคำถามได้ภายในหนึ่งนาที เหอ เหอ….   … Continue reading →