ถ้าเสืออยากกลับบ้านหละ

(ภาคต่อของการไปแอบดูช้าง)

เอาเป็นว่าภาระกิจแอบดูช้างหมดไป (เสียรมณ์) เพื่อไม่ให้ทริปหมดหวังจนเกินไปภาระกิจใหม่จึงถูกนำเข้ามา ระหว่างมื้อเย็นพวกพี่ๆป่าไม้เค้าบอกว่าช่วงก่อนเพิ่งไปเจอเสือแม่ลูกอ่อน (โอว……จอร์จ ช้างไปพอ คราวนี้เสือเลย) เดาว่ามันน่าจะเกิดมาไม่กี่วัน พวกพี่ๆเค้าก็เลยสะกดรอยแล้วก้ไปเจอถ้ำเสือ….งานเข้าทันที…พรุ่งนี้ไปดูกัน…

 

เช้ารุ่งขึ้น…ภาระกิจตามหาถ้ำเสือเริ่มต้นขึ้น ทุกคนแต่งกายพร้อมเดินป่า ยกเว้นข้าพเจ้า อยากให้ดูกันชัดๆเจรงๆๆๆๆว่าทำลงไปด้าย

 คุณนายทรงเกือกแก้วเดินป่า..ไม่ใช่ว่าเจ๋งเลยนะ แต่จะบอกให้ว่ามันเป็นความผิดพลาดที่น่าขายหน้าจริง เพราะทันทีที่รู้ว่าต้องไปดูถ้ำเสือ (ความจริงไม่เคยเดินป่าที่นี่เลย) ใจก็ให้ย้อนไปถึงวันที่ไปเที่ยวกระบี่ ถ้าใครเคยไปกระบี่จะรู้ว่ามีวัดที่ชื่อว่าวัดถ้ำเสือ ซึ่งมีพระอยู่บนยอดเขา พวกเราเดินขึ้นไปบนยอดเขาซึ่งมีบันไดถึง 1237 ขั้น คิดดูนะพี่น้องว่าวันนั้นข้าพเจ้าจะเดินขึ้นด้วยความสะบักสะบอมขนาดไหน มันฝังใจๆ ดังนั้นพอได้ยินว่าไปดูถ้ำเสือ ก็ไม่ได้คิดอะไรเลย…นอกจาก แต่งตัวให้สบายที่สุด ใส่อีแตะนี้หละ จินตนาการถึงพื้นที่วัดเสร็จเรียบร้อย ชิลล์ๆๆ…

 

เมื่อทุกคนพร้อมก็กระโดดขึ้นขึ้นกระบะกัน โห….เจ๊ใส่รองเท้าแก้วเดินป่าเลยหรือ…"อืม" ตอบแบบไม่สนใจอะไร ช่วงเช้าเป็นช่วงที่แสงจะสวยเหมาะกันการถ่ายรูป รถก็วิ่งลัดเลาะไปตามไร่ชาวบ้าน หยุดตามจุดต่างๆให้ถ่ายรูปพื้นที่กัน ไม่นาน…เราก็เห็นฝูงนกเงือกบินมาเป็นสิบตัว เสียงระหึ่มที่เดียว (เวลานกเงือกกระพือปีกเสียงจะดังมาก เพราะว่าใต้ปีกไม่มีขน) เก็บถาพจนพอใจ ก็ไปต่อ สักพัก..รถก็เริ่มชลออีกครั้ง…ตามสัญชาติญาณก็พอจะรู้ว่าคงเจอสัตว์อะไรเป็นแม่นมั่น…..

 คุณเหี้ย (เป็นชื่อดั้งเดิม ไม่หยาบคายนะคะ) กำลังพยายามข้ามถนน (ทางรถวิ่งตามไร่) ….เคยเห็นฝูงคนเจอเหี้ยแล้วดีใจมะ….ทุกคนคว้ากล้องกระโดดลงจากรถ เหี้ย กะ ฝูงคน เริ่มจ้องตากัน….มันเริ่มไม่แน่ใจว่าตรูทำอะไรผิดวะ…มาจ้องกันทำไมแค่จะข้ามถนน เหี้ยหยุด เราก็หยุด เหี้ยเดิน เราก็ขยับตาม หยุดๆ เดินๆ แล้วมันก็วิ่งปรู๊ดข้ามฝั่ง แล้วก็หยุด….ทุกคนรัวชัตเตอร์กันชนิดว่า (อ้าย)เหี้ยเนี้ยมันเป็นสัตว์ป่าหายากเสียเต็มประดา..ความจริงแค้นใจไม่เจอช้าง เจอแค่นี้ก็เอาวะ อย่าไปหวังน้ำบ่อหน้าว่าจะได้ลูกเสือเล้ยย…

 

และแล้วก็ถึงจุดที่รถไม่สามารถไปต่อได้….เราก็ไปรับตัวผู้นำทาง (คนที่ไปเจอถ้ำเสือ) ถึงจุดออกสตาร์ท ข้าพเจ้าก็เริ่มสำนึกได้ทีละน้อยว่า "เดินป่าวะ" ป่าที่นี่เป็นป่าที่ถูกรบกวน (ภาษาบ้านๆคือ คนเข้าไปถึง ภาษาวิชาการคือ disturbed area) ความจริงพื้นที่ที่นี้ไม่ได้เป็นเขาให้ขึ้นๆลงๆ…น่าจะเดินไม่ยาก..คำตอบคือ ทั้งใช่ถ้าไม่ทะลึ่งใส่รองเท้าแตะ สำนึกแรกที่เดินเข้าพื้นที่ป่ารู้ได้ทันทีว่าอนาคตตรูจะเจออะไร T_T พลาดไปอย่างแรง… นี่คือสภาพป่า…คนไม่เคยเดินป่าอาจจะสงสัย ตามปกติแล้วพื้นที่ป่าที่โดนรบกวน เช่นไม้ใหญ่โดนตัด ถ้าไม่ได้โดนถางซะโล่งเตียนป่าก็จะปรับตัว ไม้เบิกนำจะเริ่มขึ้น ซึ่งมักจะเป็นไม้ที่มีหนาม และก็จะมีพวกไม้เลื้อยตามพื้นเยอะ บางทีไม้เลื้อยก็เป็นไม้หนาม นั้นหละคร้าบท่านผู้ชม แล้วไอ้รองเท้าแก้วที่ใส่มันก็กลายเป็นอุปสรรคทันที ฉับแรก….หนามอันโตกรีดนิ้วโป้งขวา ฉึบที่สอง รองเท้าไปเสียบเถาบนพื้น หน้าเกือบคว่ำ ใครไม่เคยใส่รองเท้าแตะเดินป่า ขอแนะนำแล้วจะได้รสชาดการเดินป่าที่สมบรูณ์แบบที่สุด 555+ เลือดไหลกลบนิ้วเท้า กลัวเสียหน้า….555+ เดินนิ่งมากไม่บ่นซักคำ…แต่เจ็บเป็นบ้า….พอเจอห้วย ก็เอาบาทาลงไปสะบัดหน้านิ่งคล้ายเป็นเรื่องธรรมดา…น้องๆทึ่งมาก แต่ตรูปวดมาก…ไม่น่าเลยอ้ายต้น T_T

 

งานนี้เดินถอยหลังไม่ได้ ไม่มีอุปกรณ์ตัวช่วย เพราะไม่มีใครพกรองเท้าสำรองเข้าป่า…หึหึ…เดินต่อไปอีกก็ไปเจอรอยพี่หมี น้องๆก็ตื่นเต้นกันอีก ชักภาพกันเล็กน้อย…..และแล้วอีก 20 นาทีต่อมา เราก็ได้เจอรังเสือแล้วค้า…. มันเป็นชะง่อนหินแค่นั้นหละ….แต่ขอบอกว่ามันเลือกฮวงจุ้ยได้เริ่ดรับประทานมากๆ เพราะข้างหน้าเป็นเวิ้งใหญ่ ศัตรูมาทางไหนก็ไม่มีทางซ่อนตัวได้เลย ..สรุป….มาดูแค่เนี้ย….ไม่เจอตัวมันหรอก…พี่คนนำบอกว่าเสียดายมาช้าไปไม่กี่วัน ถ้ามาเร็วคงได้เจอตัว…หึหึ…จะว่าไปเดินเข้ามาข้าพเจ้าก็เสียวสันหลังเหมือนกัน ไม่มีอะไรป้องกันตัวเลย….กลัวอะไรนะหรือ….ก็กลัวเสืออยากกลับบ้านโดยไม่บอกใครอะดิ….ตัวใครตัวมัน ความสัมพันธ์คงเดิมเลยนะนั้น..