ไม่ถึงที่ตาย ก็ไม่วายชีวาวาตม์

นึกว่าจะไม่รอดชีวิตมาจากจากนั่งอ้ายรถมินิบัสเมื่อวานซะแล้น…….เนื่องจาก "อ้ายร้อยเมตร" แบตหมด เลยไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้

จึงต้องตัดใจอาศัยขนส่งมวลชน (แต่จริงๆ…ไม่รู้ทางขับรถไป..555) ไปยังบ้านลูกค้าที่นัดไว้เรียบร้อย…เทคโนฯบางมดคือจุดหมาย…นึกไว้ในใจ

สาย 75 มันผ่านแน่….หลังจากที่ลงจากเมล์แอร์สายหนึ่งเพื่อเปลี่ยนเส้นทาง มันมาแล้ว….วิ่งมาเทียบหน้าเลย….กำลังก้าวขึ้นสายตาเหลือไปเห็นบนรถ

ไปมีที่ให้นั่ง…..คันหลังตามมาด้วย…แต่กีบหน้ามันก้าวขึ้นไปแล้ว…เอาวะเดี๋ยวมันด่าบุพการี

ขึ้นไปยังไม่สามารถตั้งหลักได้….มันก็ออกตัว….คนขับตีนอสูรกายมาก….มันขับรถแข่งกันไปตลอดทางเพื่อแย่งลูกค้า

ก็เข้าใจนะ….แต่ชีวิตผู้โดยสารถ้าเค้าตายไปก็คงได้แต่คำว่าเสียใจจากคนพวกนี้….ค่าชีวิตของคนไทยน้อยจริงๆ

อยากจะถามคนขับมากๆว่า "พี่ไม่รีบนะน้อง น้องจะรีบไปไหนหรือ"  แต่มันคงไม่กลัวตาย

เพราะมันขนทั้งครอบครัวขึ้นมาอยู่ในรถด้วย ฉลาดมาก ตายแบบไม่มีห่วง (แต่ฉันมีนะเฟ้ย)

ไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว…ก็ต้องเชื่อใจมัน อวยพรให้มือมันแน่วะ….ท่าทางคนขับตบเกียร์ด้วยความมั่นใจสูงส่งมาก….นับถือ

นึกขอบใจที่มันทำให้เราใช้เวลาในการเดินทางสั้นลง………นึกว่าจะไม่รอดแล้วสิ

…..ย้างงงงง….เมื่อมีขามาก็ต้องมาขากลับ….เพื่อไปยังสถานที่ที่นัดเพื่อนไว้ คำนวณระยะทาง บางมด-บางรัก

น่าจะใช้เวลาเร็วสุด 45 นาที แต่เมื่อมันเป็นเส้นทางเดียวกัน ลองมินิบัสอีกครั้งวะ มันเหลือเวลาอีกแค่ 10 นาที

เลทให้น้อยที่สุด (เพื่อนมันเริ่มโทรมาแยกเขี้ยวใส่แล้ว) คราวนี้ซะใจมาก…..มันแข่งกันสามคัน….

แถมยังสามารถขึ้นแทรกคันที่ไปก่อนหน้ามันได้อีกสามคันรวด…พระเจ้า สร้างสถิติใหม่ บางมด-บางรัก 30 นาที

เป็นไงเมล์ไทยเจ๋งสุด มาถึงสถานทีนัดหมายอีกแห่งด้วยความงง…..มันน่ากลัวกว่าขามาอีก…

ยืนมองหน้าเพื่อน……ขอบใจนะที่ฉันรอดชีวิตมาเจอแก….แต่ก็ต้องนับถือฝีมือของคนขับมินิบัสทั้งสองคันนั้นมากๆ

พวกเค้ามีการตัดสินใจที่นิ่งมาก เป้าหมายชัดเจน "กรูต้องแซงคันหน้าให้ได้" แล้วก็ต้องทำให้ได้ (มันสอนคนทำงานแบบฉันได้มากอยู่…55)

ที่เสียวไม่ใช่คันที่เรานั่ง แต่เสียวแทนรถคันข้างๆ และข้างหน้า กับรถที่สวนมา

เพราะถ้าผิดพลาดเพียงนิด มีเฮแน่งานนี้….แต่เป็นเฮโลสหบาทาคนขับนะ ถ้ามันไม่ตายคาที่ซะก่อน

 

จบข่าว….